آزادلو: بار دیگر دوران انتخابات فرا می رسد و بار دیگر گرمی مغان رنگ و بوی سیاسی به خود می گیرد. شهری که بنا به تعبیر خبرگزاری های کشور سیاسی ترین شهر ایران نام گرفته است. شاید این تعبیر گوشه ای از علاقه این مردم را به سیاست نشان می دهد. بررسی اصلی این موضوع که آیا این علاقه مردم به سیاست ، درست یا نادرست است ، با چند مثال پیگیری می کنیم. سوار تاکسی که می شویم راننده خواه یا ناخواه مطلبی از وضعیت کاندید های انتخاباتی می گوید و ناگهان هرچهار مسافر تا آخر مسیر ، به بررسی زوایای هریک از کاندید ها می پردازند. برخی ها که اطلاعات کمی دارند ، خود را به طریقی نشان می دهند که از قافله عقب نیستند. برای خرید نان به نانوایی می روی! به صف نان که میرسی می بینی چنان گرم بحث های انتخاباتی هستند که نوبت خود را فراموش کرده اند. هریک سعی می کنند کاندید خود را اصلح تر نشان دهد که صد البته هیچ کدام از طرفین قانع نمی شوند. سرکلاس درس دانشجویان که می روی بحث های داغ انتخاباتی چنان گرم شده که استاد بیشتر وقت کلاس را به اینطور بحث ها تخصیص می دهد. وارد سوپرمارکت یک پیرمرد که می شوی ، چند مرد دنیا دیده مشغول بحث و تبادل نظر هستند… این مثال ها گوشه ای از علاقه مردم شهر گرمی به بحث های سیاسی می باشد. از درون خانه ها بگیر و برو تا تمامی مدارس (حتی مدارس ابتدایی) به نوعی مردم با سیاست ، خود را درگیر می کنند. حال تنها این موضوع جای بحث دارد که آیا واقعا مردمی که اینقدر به سیاست علاقه مند هستند ،سیاسی هم رفتار می کنند. سیاسی هم رأی می دهند. جواب خیلی آسان است [ نه ] طایفه سالاری چنان در وجود شهرستان گرمی نفوذ کرده که جایی برای شایسته سالاری باقی نگذاشته است. این موضوع که هرکس طایفه و اقوام بیشتری دارد ، برنده میدان است ، همیشه و در همه انتخاب های مردمی دیده شده است. این بزرگترین دردی است که گرمی را تاکنون از پیشرفت عقب رانده است.
مردم اگر در انتخاب هایشان ملاک اصلی را توانایی و شایستگی فرد در نظر بگیرند و تمامی مسایل اقوام و غیره را کنار بگذارند بدون شک کاندیداتورهای انتخابی نیز برای پاسخ به رأی مردمی سعی و تلاش می کنند.
منبع: برگرفته از سایت آزادلو- یادداشتی از علی قاسمیان کردلر-۱۴/۰۲/۹۲