این متن را در حال هوای موسیقی پایانی فیلم « درباره ی الی » می نویسم. راستش مرا یاد تمام ناامیدی هایم می اندازد. دیشب همراه فعالان سبک هالا در اهر در جلسه ی شورای اسلامی شهر اهر بودم. وقتی در جلسه به « هالا » اختصاص یافته بود تا پیگیری های انجام شده در خصوص نام گذاری میدانی به نام هالا و نیز اختصاص زمین برای ساخت خانه ی هالا اعلام شود. کمی پیش تر برگردم. این جوانان اهری قصد دارند همایشی در نکوداشت اسماعیل ملک جهانی ـ خاکزاد اهر و بنیادگذار و رئیس ورزش رزمی هالا در کشور و جهان ـ برگزار کنند و به همین بهانه میدانی به نام هالا در اهر نام گذاری شود و مهم تر این که خانه ی هالا در اهر راه اندازی شود. این مهم از تابستان امسال کلید خورده است.
در همین راستا مطالبی در خصوص « هالا » و همایش مورد بحث در گویا منتشر کردیم و حتی به تبریز رفته و با ملک جهانی مصاحبه کردیم. جوانان هالا کار فعال در این امر مهم با نماینده ی منطقه نیز دیدار داشته اند و من اما دیشب دیدم که این مهم هنوز در پله ی اول است.
دیدم که هنوز شورای شهر به خوبی توجیه نیستند. یکی گفت: اگر برای هالا زمینی داده شود آن وقت رشته های دیگر نیز خواسته ی مشابهی خواهند داشت. کما این که پیش تر قول هایی داده بودند و اعضایی در جلسه معتقد بودند که می توان زمین داد.
گفتم: اگر کسانی در یک حوزه ای قدمی برندارند آیا خود شورا وظایفی ندارد؟ و نباید پیشقدم باشد؟ گفتم: اکنون در میدان مقابل دادگستری تندیسی نصب شده که کسی آن را نمی شناسد و تندیس آماده ای بوده که بعد از نصب در اهر نامی برایش گذاشته اند. ( حکیم عبدالقادر اهری ) و گفتم: آیا در تجلیل از پدر آیین دادرسی ایران و نخستین پرفسور حقوقی ایران ـ محمود آخوندی ـ که خاکزاد اهر است و حتی برای تدریس کوتاهی به دانشگاه آزاد اهر هم می آید، شورای شهر وظیفه ای ندارد؟ چرا در آن میدان تندیس پرفسور آخوندی را نصب نمی کنیم؟ چرا در نام دار کردن دیار خویش با بزرگانش کوتاهی می کنیم؟ و نیز گفتم: اهر میوه های متنوعی تولید می کند و چرا ما در ورودی این شهر تندیس سیب گذاشته ایم؟ چرا مثلاً گیلاس و گردو اعتراض نمی کنند؟ گفتم این نماد است و وارد فرهنگ ما شده است. ملک جهانی باید با دیار خویش و دیار او با فرزند خویش شناخته شود و...
و ما چه گم کرده ایم و چه می جوییم؟!
جوانان مشتاق و امیدوار برخاستند تا تلاشی دیگر بکنند. چون به استاد خود مدیون هستند. به شهر و دیار خود عشق می ورزند و من معتقدم آن گاه که امید در دل جوانان مان بمیرد، ما سقوط می کنیم!
و راستی ، فیلم « درباره اِلی » را دیده اید؟!
منبع: وبلاگ یوخا-۰۱/۱۱/۸۸