یادداشتی از جناب آقای مرتضی خضوعی
سوم فروردين و در جريان ديدار با شهر مصدوم « ورزقان»بود كه با آقاي « شجاع زباني» در ورودي اين شهر و ايستگاه راهنمايي مسافران و گردشگران نوروزي هم كلام شديم. همديگر را پيش از آن مي شناختيم اما ديداري دست نداده بود. در كنار و بهتر بگويم در رأس همه ي جملات رد و بدل شده، پيشنهاد بسيار بزرگ آقاي زباني بود كه مي گفت « لازم است روز ملي زادگاه من داشته باشيم». مي گفت بهتر است در چنين روزي همه يادي از زادگاه خود كنند و حتي در ذهنش دنبال روزي در هفته بود كه از نظر كاري مانعي نباشد و دنبال روزي در تقويم بود كه قرابت معنايي با چنين مناسبتي داشته باشد و براي همين، روز سوم خرداد را پيش كشيد كه روز آزادي خرمشهر است.
درست است كه الزامي نيست هر كس حتماً در زادگاه خود ساكن باشد چرا كه در پي علم حتي بايد تا چين و فرنگ رفت و در جهت شكوفايي استعداد و كسب مدارج عالي بهترين « مكان » را بايد يافت. درست است كه محصور و محدود ماندن در زادگاه و افراط در تعصب شايسته نيست و بايد كه جهاني انديشيد و بايد كه شعاع اثر را گسترش داد و براي بشريت مفيد بود. درست كه جهان به سوي يكي شدن مي رود و « زمين»ي به اين بزرگي دارد به « دهكده» تبديل مي شود و...و....و....
در سوي ديگر حب وطن از ايمان است و هر كس مديون زادگاه خويش است و زادگاه همچون مادر است. زادگاه چون شير مادر حرمت دارد. زادگاه چون گهواره و آغوش مادر است. زادگاه چون دست هاي پينه بسته پدر شريف است. زادگاه عزيز است و ارجمند. آدمي هرچه بزرگ هم شود و هرچه بالاتر هم رود، ريشه در زادگاه دارد و خاك اجدادي. اغلب ما هر چه دور هم رفته باشيم كودكي مان در كوچه هاي وطن پيش آمده است و نوستالژي آن ايام هميشه با ماست. مهاجران ساكن در آمريكا و اروپا در هر مناسبت و فرصتي به رنگ ايران و سرزمين اجدادي شان در مي آيند و پيوند نمي گسلند.
روز زادگاه من تنها روزي براي بازگشت و ديدار با موطن نيست، بلكه روزي است كه در چنين عنواني انديشه مي كنيم و هر جاي زمين كه باشيم دل به زادگاه خويش مي سپاريم. در چنين روزي چه بسيار برنامه ها و جشن ها و جشنواره هاي نمادين كه مي توان ترتيب داد. ديدار هم مي توان كرد و.... تا وطن و خاك مادري در خاطره محدود نماند و خاطرش هميشه عزيز باشد.
اميد كه متوليان امر چنين روز و مناسبتي را در تقويم رسمي كشورمان تعيين نمايند.
منبع: برگرفته از وبلاگ یوخا-۱۳/۰۱/۹۲